Kikuji Mitani vertrouwt Chikako Kurimoto niet. Sterker nog: hij verafschuwt haar bijna. Ze is de minnares van zijn overleden vader. Kikuji refereert naar een meisje dat hij wél het summum vindt. Ze draagt een doek met een patroon van duizend kraanvogels, en die duizend kraanvogels staan symbool voor geluk en zuiverheid. Naar dat geluk en die zuiverheid is hij op zoek.

Soms zou ik geen schrijver willen zijn. Zolang ik enthousiast ben over een roman van een collega, is er niets aan de hand. Lastiger wordt het als een boek me niet heeft gegrepen. Dan kan ik er het zwijgen toe doen. Ik kan ervoor kiezen om alleen die leeservaringen mee te geven die ik positief of geweldig vond. Dat credo heb ik lang geheiligd, maar al een tijdje wringt dat. Het schept op den duur zo’n eenzijdig beeld van mijn leesgeschiedenis.
De vlucht van Jesús Carrasco vond ik een heftig, beeldend, indrukwekkend boek (zie mijn bespreking elders op deze blog), en dus begon ik met hoge verwachtingen aan Terug naar huis. De woorden ‘lezen’ en ‘verwachtingen’ kun je maar beter niet in één zin gebruiken. Ze zitten elkaar in de weg.
Het lukte me niet om in het verhaal van Juan te komen. Hij keert na een paar jaren afwezigheid vanuit Edinburgh terug naar zijn ouderlijk huis in zijn geboortedorp in midden-Spanje. Zijn vader is net overleden, zijn moeder dementeert, en zijn zus kan hem wel wurgen. Te lang is hij ontsnapt aan alle verantwoordelijkheden, nu moet hij ze maar eens onder ogen zien.
Carrasco beschrijft minutieus wat er in de tijd na de begrafenis van Juans vader gebeurt. We keren met Juan terug naar zijn kindertijd en jeugd. Er is niets op de stijl en het gegeven aan te merken, en het is heel goed mogelijk dat jij wel helemaal gegrepen zult worden door dit boek. Ik bleef toeschouwer, en ik vraag me nog steeds af hoe dat komt.

Ik ben 57 en ik heb de eerste thriller van mijn leven gelezen. Ik herhaal: ik ben 57 en ik heb de eerste thriller van mijn leven gelezen. En wat voor één. Drie van D.A. Mishani.
Het is nog niet vaak gebeurd dat ik een boek ongeveer overal mee naartoe nam. Alsof ik er op elk moment op voorzien wilde zijn om te kunnen verderlezen.

Mensen zeggen wel eens dat er ‘weinig gebeurt’ als een schrijver een boek lang minutieus inzoomt op de handelingen en de gedachten van een personage. Ik heb dat nooit heel goed begrepen. Naar mijn gevoel gebeurt er juist heel veel in zulke boeken, maar omdat we gewend zijn geraakt aan het feit dat ‘een gebeurtenis’ doorgaans iets opzienbarends is, iets wat we doorvertellen, worden handelingen als het openzetten van een raam of het vergeten van een sleutel weggezet als onbelangrijk, om niet te zeggen: niet het vertellen waard.
Laat Robbert Welagen met Raam, sleutel net weer aan mij bewezen hebben dat een verhaal waarin je een personage dagenlang op de voet volgt en dicht op de huid zit, adembenemend spannend en geweldig goed gecomponeerd kan zijn.

Het zal 1984 zijn geweest. Ik studeerde in Brussel en vond het geweldig om in het weekend in de stad te blijven en op zaterdag om middernacht naar de film te gaan. Dat vond ik stoer, maar ik vertilde me er vaak aan. De arthouse films die ik koos waren niet altijd voor gevoelige zielen.

Op het omslag van een boek staat het woord vuurtoren, en hup, ik heb het in mijn handen. Een paar keer heb ik een bepaald boek vervolgens blind gekocht, en een paar keer heb ik het met mijn ogen open gedaan, want het was me aangeraden. Ik noem Lampje van Annet Schaap, Vuurtorenwachten van Jeanette Winterson, en natuurlijk To the Lighthouse van Virginia Woolf. Verder staat in mijn kast bijvoorbeeld ook nog het verontrustende en schitterende Bericht uit de vuurtoren van João Ubaldo Ribeiro, dat ik jaren geleden op het gevoel kocht en nooit zal wegdoen.

De Hongaar die geen regenbogen verdraagt in een straal van 200 meter rond een school of een kerk heeft me op een heel onhandige manier te kennen gegeven dat je van lezen sterk wordt. Boeken, kinderboeken om te beginnen, verruimen je blik. Ik sla nu voor de gemakkelijkheid een paar stappen over, maar het komt er wel op neer.

Tamsin Calidas en haar man Rab hebben het gehad met de drukte van Londen. Je kunt niet zeggen dat ze zich ‘in een nieuw avontuur storten’, zoals dat dan heet. Het is eerder zo dat ze een kinderwens hebben, naar de rust van de natuur verlangen, en al een tijdje aan een leven op het platteland denken. Je zou kunnen zeggen dat het avontuur hen overkomt.

Édouard Louis rekende in Weg met Eddy Bellegueule af met zijn jeugd, en daar stond hij ineens: op het literaire podium. Sinds dat debuut en de boeken die volgden denk ik dat hij met een mesje schrijft, en als het wel met een pen is, dan is het in ieder geval een scherpe, een rake. In Geschiedenis van geweld schreef hij de verkrachting waar hij het slachtoffer van was neer, en in Ze hebben mijn vader vermoord portretteerde hij zijn vader en deelde zijn politieke overtuiging op een niet mis te verstane manier.

Jef Aerts is niet over een nacht ijs gegaan, toen hij aan dit boek over Ronke en Nouri begon. Ronke is blind. Wat om haar heen gebeurt registreert ze via geluiden, geuren, indrukken. Op een sterrenkundekamp leert ze Nouri kennen. Nouri is — dat heb je pas na een tijdje door — alleen maar dwars omdat iets hem dwarszit. Hij is niet van plan zijn grootvader nog eventjes in Zagreb te ontmoeten, al geeft Nouri’s grootvader te verstaan dat de tijd dringt.

In Wandert. De laatste jongen die naar zijn ouders luisterde valt het woord braaf ongeveer tien keer. Het mag duidelijk zijn: braaf vindt Wandert geen kwaliteit. Hij ziet een leven als artiest voor zich. Een dooievisjesvreter, zoals zijn moeder de mannen met een keurige kantoorbaan noemt, zal hij niet worden.

Een gevoelige slaper, zo noemde ik mezelf wel eens. De jongen heeft een beetje te grote poriën, en — ocharm — zelfs als hij slaapt brengt de boze buitenwereld hem af en toe per ongeluk uit zijn doen.

Ik hoef je niet te waarschuwen. Dat doet het boek zelf, en wel onmiddellijk. In de eerste alinea zie je samen met Benjamin — de middelste van drie broers — hoe om één voor middernacht een politieauto in de richting van het zomerhuisje rijdt waar Benjamin, Nils en Pierre in hun kindertijd zoveel zomers hebben doorgebracht. De broers zijn ondertussen volwassen, en Benjamin maakt aan de politieman van dienst duidelijk dat hij het is die heeft gebeld.

Ik ben mevrouw Herman dankbaar. Afgelopen zondag kreeg ik een ultieme test, of ik De kunst van het observeren wel goed gelezen had.

Ik hou van Instagram. Sinds 1 mei 2012, toen ik mijn account opende, heb ik nieuwe mensen leren kennen en nieuwe plekken bezocht. Er zijn een aantal films, boeken, kunstenaars op mijn pad gekomen, die ik anders waarschijnlijk nooit had ontdekt. Afgezien daarvan vind ik het een verademing om de schoonheid én de lelijkheid te mogen zien, en ondertussen gespaard te blijven van toxische meningen die je op andere social media te slikken krijgt.