In ons grote gezin wilde niet iedereen op hetzelfde moment hetzelfde horen, dus stond de radio beneden niet voortdurend aan. De ene broer hield van The Beatles, de andere draaide Demis Roussos, en nog een andere zwoer bij Zjef van Uytsel. Wat we in de woonkamer hoorden werd bepaald door mijn ouders.

In 2003 wilde Suzanne Moebarak weten hoe de leesbevordering bij kinderen en jongeren in andere landen dan Egypte werd aangepakt, en daarvoor nodigde ze een paar boekenmensen uit naar Caïro. De verantwoordelijke van The British Council die ons begeleidde wist precies te vertellen hoe het bezoek zou verlopen.

In december 1996 zou ik naar Gretna Green gaan, het plaatsje waar je kunt huwen met je geschaakte bruid. Trouwplannen had ik niet. Na Gretna Green wou ik ergens verblijven waar ik mezelf schrijvend aan een tafel zag zitten, voor een raam met zicht op zee.

The Witches of Eastwick is niet meteen een film die je legendarisch kunt noemen, maar de beginscène ben ik nooit vergeten. De camera valt als het ware door de wolken en komt in het stadje Eastwick terecht, en — hop — je zit middenin de actie. Ik denk wel eens aan die vallende camera, als ik in een boek stap en meteen wordt meegesleurd.

Het Nederlandse gay-lifestyle-magazine sQueeze bracht in 2004 een interview met mij. Verzamel de liefde was pas verschenen. In het stuk lag de nadruk op mijn gedichten.

Als pitchen net als in de filmwereld standaard wordt in de literatuur, dan vrees ik dat je je moet voorbereiden op een nieuw decennium.

Samen met schrijfster Yasmine Allas begon ik in 2007 aan een schitterende reis door Zuid-Afrika. Drie weken lang zouden we rondtrekken, van Pretoria naar Johannesburg en een paar andere plekken, en daar in universiteiten en bibliotheken lezingen geven. De reis bleek voor ons een snelcursus Zuid-Afrika: in de verschillende steden werden we door weer andere mensen op de beste manier ontvangen, en iedere keer werd ons beeld van het land bijgestuurd.

Je hebt zo snel de neiging om een boek weg te zetten met een label erop. Hoe jammer is dat. Je ziet illustraties in kleur, en je denkt (dus) aan prentenboeken en (dus) aan kleuters. In het geval van Majoor Rosalie van Timothée de Fombelle en Isabelle Arsenault zou je weer de denkfout maken, en het boek (dus) onthouden aan heel veel lezers én aan jezelf.

Op het vliegtuig naar New York zat ik naast een jongeman die The Big Apple on a budget zou ontdekken. Zijn matrozentrui paste bij zijn enthousiasme. Hij zou gaan coachsurfen en gaf zichzelf een maand. Hij glunderde.

Samen met pianist Steven loop ik van achter in de zaal naar voren. Ik weet dat ik zometeen voor ongeveer tweehonderd mensen zal staan, en toch schrik ik nog bij de aanblik. Deze ongeveer tweehonderd mensen hebben in de afgelopen twaalf maanden een dierbare verloren. Zij kijken naar mij, ik kijk naar hen.

Als ik aan de paniek terugdenk waarover ik het bij deze foto wil hebben, moet ik de neiging onderdrukken om niet alsnog alle aanwezigen persoonlijk aan te schrijven en me te excuseren. Hoe dan ook heb ik in het najaar van 2011 geleerd dat je ontreddering niet alleen met een tijdsduur kunt aanduiden, maar ook met een lengtemaat.

Hoe het literair evenement heette, weet ik niet meer. De organisatie was in handen van Behoud de Begeerte, en dus had ik alle vertrouwen in het goeie verloop. Het concept bestond erin dat een aantal schrijvers rustig voorlezend een verhoogde catwalk zou afwandelen. Aan weerszijden van het pad zou het publiek aanschuiven voor een diner.

Tijdens de repetitie in de namiddag kon je bij daglicht nog niet zien hoe gezellig het die avond zou worden. Het eten beloofde lekker te zijn, er stonden waxinelichtjes klaar, het licht ging worden gedempt. Als de technicus me vooraf had verteld dat hij filters wilde gebruiken om het licht roder en warmer te maken, dan nog was me die avond hetzelfde overkomen.

Ik moest ’s avonds de catwalk/tafelloper op om verbijsterd te constateren wat ik nog niet wist. Een paar stappen en ik begreep hoe vreselijk lang de catwalk zou worden. Voor het eerst drong tot me door dat ik al een hele tijd aan een bril toe was, en dat mijn ogen me bij rood licht bedrogen.

Van het verhaal uit Broere dat ik zou voorlezen bleef bij het rode licht niks anders over dan wazige vlekken, waarvan hier en daar een woord of een zin leesbaar was. Ik struikelde voortdurend over woorden, versprak me, legde daardoor verkeerde klemtonen, plakte zinnen aan elkaar waarvan het begin niet bij het einde hoorde. Ik stierf ongeveer zeven minuten en naar mijn gevoel zeven kilometer. De volgende dag heb ik meteen werk gemaakt van een bril.

Jarenlang dacht ik dat Hans Christian Andersen op Danny Kaye leek, en in technicolor leefde. Ik denk dat ik negen was, toen ik Hans Christian Andersen zag, een Amerikaanse film uit 1952 waarin Kaye als de beroemde sprookjesschrijver uit Odense spontaan in Engelse liedjes losbarstte, omdat hij net weer een sprookje had verzonnen. ‘Thumbelina, sing, Thumbelina, dance,’ ik hoor het refrein nog in mijn hoofd, en ik zie alsof het gisteren was hoe hij als een Ugly Duckling met lachende kinderen achter zich aan door een nagebouwd Deens dorpje in een Hollywood-studio hobbelde. Die Andersen toch, die vrolijke vriend van sprookjesprinsesjes en paupers.

Ergens in 2011 kocht ik Being Wrong van Kathryn Schulz. Op het omslag stond een theepot waarmee iets mis was. Ik vond dat er met mij ook iets mis was.

Twintig jaar geleden zat ik in de kuil van mijn bed in mijn Frankfurter hotelkamertje, tipsy van de wijn en dronken van geluk. In mijn hoofd gonsden de stemmen van de voorbije dag. Ik dacht aan mijn vertaalster Mirjam en aan illustratrice Rotraut en alle mensen die me tussen het begin van de ongeveer spannendste receptie van mijn leven tot het moment van de bekendmaking hadden gesteund en geknuffeld, en daarmee waren blijven doorgaan toen de stoom allang van de ketel was.

Schrijver zijn is niet gemakkelijk. Mensen denken dat je alleen schrijversdingen doet en schrijversdingen zegt. Soms willen ze dat juist niet. Ze verwachten dat je een lievelingspen hebt, of schrijfrituelen. Als je die niet hebt, moet je ze verzinnen.

Nu en dan geef je een lezing of een interview, en heel af en toe vergroot je ergens door je aanwezigheid de feestvreugde. Soms is dat nogal wat. Zo was ik in het najaar van 1994 in Lubbeek te gast, om de tiende verjaardag van de bibliotheek te vieren.

Ik hoefde alleen maar schrijver te zijn en een dwangbuis over mijn jas heen aan te trekken. Daarna mocht ik op een smalle tafel gaan liggen. Een man zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hij zaagde me daarna ter vermaak doormidden.

Ik herinner me dat de aanwezige lezers enthousiast waren, maar het spektakel toch met ingehouden adem zagen gebeuren. Zelf was ik er gerust in, omdat er een tovenaarsleerling bij was. Voordat de zaagmachine begon te brullen had die jongen een magisch koordje over mijn benen gehangen. Er kon mij niks gebeuren.

Nadat ik aan stukken was gezaagd werd ik opnieuw aan elkaar gezet. Daarna kreeg ik applaus, omdat ik weer een hele schrijver was, en kon het feest beginnen.

In 1993 had ik een vriend die aan het theater moest, maar dat had ik toen nog niet door. Op een avond, het moet 1 oktober zijn geweest, treuzelde hij verschrikkelijk. Hij vond zijn sleutels maar niet, we hadden allang op dat etentje bij vrienden moeten zijn. Tot overmaat van ramp herinnerde hij zich niet waar hij zijn auto had geparkeerd.

In het voorjaar van 1997 beloofde ik op een onbewaakt moment aan mijn vriend dat hij mij cadeau zou krijgen voor zijn dertigste verjaardag. Vijf jaar Bart extra, bedoelde ik, of tien jaar misschien, ik weet niet hoeveel langer je leeft als je ophoudt met roken.

Misschien volg je me op Instagram. Dan heb je de afgelopen tijd wel meegekregen dat ik in Japan verblijf. Ik vertrek nooit zonder boeken op reis, maar nooit eerder heb ik de titels die ik meenam zo van mijn bestemming laten afhangen.