In de eetzaal van het hotel in Châtenay-Malabry, een buitenwijk van Parijs, is het rustig. Ik word maar langzaam wakker, en dat komt goed uit. Mijn hersenen in halfslaap registreren dat de koffie slap is, ik merk op dat de tafelkleedjes lelijk en van papier zijn, ik zie dat zowat het hele ontbijt in plastic verpakt is, maar erover nadenken lukt gelukkig nog niet.
Op een podium zitten zeven schrijvers/dichters en een moderator. Ze zitten er van zaterdagochtend tot zondagmiddag, een weekend lang, en het publiek komt naar eigen goeddunken aan en gaat weg. Dat is het principe van de Wochendendgespräche in Innsbruck. De schrijvers/dichters lezen voor en ze worden één voor één geïnterviewd, waarna de collega’s in het gesprek worden betrokken.
Het raampje tussen de keuken en de woonkamer noemen we vanavond ‘de bar’. Er is extra chips in huis gehaald, er is — heel uitzonderlijk! – frisdrank. Met mama en papa en veel broers zit ik voor de Dual-televisie. De landen die deelnemen aan het Eurovisie Songfestival passen op één a4‘tje. We geven punten en er is een geldprijs uitgeloofd voor wie de winnaar raadt.
Soms voel je vertwijfeling. Dan denk je: als het met het schrijven niks wordt, kan ik het misschien in de speelgoedbusiness zoeken.
Verleden week werd Hier, de nieuwe roman van Joke van Leeuwen voorgesteld. Tegelijk werd Jokes schrijversverjaardag ingezet – de veertigste. Van de vurige lofrede van Annemie Leysen hou ik al de hele week een belangrijke gedachte over.
Annemie zei namelijk dat er maar één Joke van Leeuwen bestaat. Toen dacht ik heel even: als compliment zou dat sterker kunnen. Van iedereen is er maar één op de wereld. Maar meteen ook besefte ik dat Annemie gelijk had. Als je de wereld verkleint en dan alleen het schrijverslandschap overhoudt is het een geweldig compliment. Er is maar één schrijver zoals jij.
Enter Evelien De Vlieger.
Afgelopen weekend las ik haar Wish you were here. Ik was al langer supporter van haar werk. Om met Annemie te spreken: haar stem lijkt op geen andere. Door haar toon, haar stijl, haar humor is het detecteerbaar: dit is een De Vlieger. In het geval van Evelien is dat een kwaliteitslabel. Haar verhalen ontwrichten je niet, ze ontregelen je tot dagen na de laatste bladzijden, en bovenal zorgt deze schrijfster ervoor dat de film in je hoofd op bladzijde 1 meteen begint.
In Wish you were here had iemand hier en daar misschien eens wat strenger moeten schrappen, maar ik ben ondertussen van een supporter van Evelien in een fan veranderd.
Het verhaal van de achttienjarige Hazel, die met een gebroken hart naar Bournemouth reist om er een paar maanden au pair te zijn in een uiteengevallen gezin, heeft me van begin tot eind geboeid. Evelien onderstreept met dit boek dat het in de literaire wereld echt een compliment is, als er maar één bestaat zoals jij.
Het principe schreef ik op een briefje. Ik deed secondenlijm op mijn duim, pakte het briefje op en liet het principe daarna jarenlang niet meer los.
Kort samengevat stond er: ‘Schrijvers doen schrijversdingen. Ze hebben schrijversgedachten en schrijversgevoelens.’ Wie mij iets vroeg dat niks met schrijven te maken had, kreeg bijgevolg een nee.
Ik heb niet gedanst met de sterren. Ik heb niet gemastercheft. Het is niet anders. Ik had de paso doble of de sabayon wel willen leren, want ik dans en kook graag, maar van de nee heb ik geen spijt.
Je grenzen bewaken is belangrijk. Toch had ik misschien wat minder secondenlijm moeten gebruiken.
Schrijvers schrijven, dat is waar, maar als ze over een volgende zin nadenken turen ze niet noodzakelijk een beetje vaag in de verte. Het zou best kunnen dat ze Chic in de cd-speler duwen of een pasta all’arrabbiata uit hun mouw schudden, terwijl ze over een volgende zin nadenken.
Om die reden zei ik in het voorjaar van 2013 ja toen De Standaard Magazine vroeg om een dag vrij te maken voor een modeshoot plus interview samen met Ruben Block van Triggerfinger. Fotograaf Charlie De Keersmaecker bracht ons op een fijne manier in beeld, en ik geloof dat ik sinds die dag wat minder halsstarrig vasthou aan mijn principe. Schrijvers dragen ook kleren en rockers rocken niet alleen maar. Ruben bleek één van de meest poëtische en tederste rockers die ik ken.
In mijn donderdagse Throwback had ik het vandaag al over principes, en hoe ze als het ware met secondenlijm aan je vastplakken. Het was leuk dat iemand via Instagram met een spreuk reageerde: ‘Principes zijn er om te eren en dan om ze af te leren. (Dank je wel, Barbara Deryckere.)
Het overkomt me af en toe. Dan ben ik op een mooie plek waar ik iets zie of denk of doe, waardoor ik de mooie plek ineens ook belangrijk noem.
De barman werd Lennie genoemd, omdat hij deed denken aan het personage Lennie Small uit Muizen en mensen van John Steinbeck. Als je een drankje bij hem bestelde, duurde het uren voor je het kreeg.
Op 18 januari 2011 liep ik de Coop tegenover het station in Zürich binnen. Aan een supermarkt kun je zo’n beetje het land aflezen.
Aan de vooravond van de Jeugdboekenweek, die in 1991 al eigenlijk twee weken duurde en ondertussen tot een Jeugdboekenmaand is uitgegroeid, werd een dansfeest georganiseerd in Kasteel Wissekerke in Kruibeke. Je paste je outfit aan het griezelthema aan.
Op 1 januari begint een nieuw jaar, dat hebben we zo afgesproken. De één viert het uitbundig, de ander viert het niet, en de volgende dag scheuren we met z’n allen weer een blaadje van de scheurkalender. Dat viert bij mijn weten niemand.
Toen was het november 2004. Het werd een van mijn meest memorabele lezingenreizen tot hiertoe. Van Osaka naar Kyoto naar Tokyo.
Hier zit ik met fijne mensen — Toon Tellegen en zijn zoon B. — na een tentoonstelling over het werk van Viktor & Rolf over de grootstad uit te kijken. Ik verkeer in een toestand die je half hyper en half bedwelmd zou kunnen noemen, zo overweldigend vond ik het. Ik dacht toen nog dat ik de definitie van het woord ‘groot’ wel kende. Niet dus. Groot is stad zover je kunt kijken, in alle windrichtingen, tot ver voorbij de horizon.
Dit is een throwback en een vooruitblik tegelijk. Want het is beslist: dit najaar gaan mijn vriend en ik terug, en niet alleen naar Tokyo.
